Ο κύκλος εννέα χρόνων συνεργασίας του Προμηθέα με τον Μάκη Γιατρά, «έκλεισε» με την οικειοθελή αποχώρηση του Έλληνα προπονητή, τον οποίο εμπιστεύτηκε ο Βαγγέλης Λιόλιος και οδήγησε την ομάδα της Πάτρας στην καταξίωση και στο pick της σύντομης ιστορίας της σε χρόνο-ρεκόρ.
Ο Μάκης Γιατράς, o προπονητής και ουχί ο «ταβερνιάρης» ή ο «πιτσαδόρος», όπως ο ίδιος αυτοσαρκάστηκε πολύ εύστοχα σε ένα διαφημιστικό trailer για τον αγαπημένο του, Προμηθέα, προσφέροντας εισιτήρια διαρκείας, αποχαιρέτησε βουρκωμένος, την ομάδα που ανέδειξε και τον ανέδειξε.
Ο Γιατράς είναι…μυημένος στο ελληνικό μπάσκετ από τις…άγραφες, ερασιτεχνικές κατηγορίες και έφτασε να βάλει κοστούμι (πάντα τον στένευε η γραβάτα και δυσανασχετούσε στην διάρκεια του coaching) στον πάγκο του Προμηθέα για τις ευρωπαϊκούς αγώνες στο BCL.
Τα «έργα και οι ημέρες» του Γιατρά στον Προμηθέα δημιουργούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που έχουν γράψει στο παρελθόν, δυο ακόμα προπονητές, με κοινό σημείο αναφοράς την μακροβιότητα τους στους πάγκους των ομάδων που ήταν οπαδοί τους, εκτός από τεχνικοί, αλλά και με μια ειδοποιό διαφορά.
Ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός, ο «Βούδας» στον Πανιώνιο και ο Αργύρης Πεδουλάκης στο Περιστέρι. «Γέννημα-θρέμμα» και οι δυο των συλλόγων, οι οποίοι τους εμπιστεύτηκαν, τους γαλούχησαν προπονητικά, τους έδωσαν τις κατάλληλες συνθήκες και οι ίδιοι μεγαλούργησαν, οδηγώντας τις ομάδες τους, πιο πάνω και από το ταβάνι των προσδοκιών που υπήρχαν. Ένιωσαν ότι ήταν στο «σπίτι» τους και έτσι ήταν και εργάσθηκαν με επαγγελματικά πρότυπα και πλαίσια στην ομάδα της καρδιάς τους. Έτσι και ταυτίστηκαν στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός που οδήγησε τον Πανιώνιο μέχρι την δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, το 1987, όπως και στο Περιστέρι ο Αργύρης Πεδουλάκης, το 2001.
Σε σημείο που φεύγοντας κάποια στιγμή από τον Πανιώνιο και το Περιστέρι να χρειαστούν σημαντικό διάστημα προσαρμογής σε όποιον άλλο πάγκο εργάσθηκαν, να νιώθουν άβολα-κατά ομολογία και των δυο- στο πρώτο χρονικό διάστημα και σε καμία περίπτωση να μην μπορούν να επαναλάβουν τις επιτυχίες των «κυανέρυθρων» στην δεκαετία του ’80 και των «κυανοκίτριων» στην δεκαετία του 2000. Μόνο ο Δενδρινός διέπρεψε στον πάγκο της Εθνικής (1994-96), αλλά η σύγκριση συλλόγου και αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, θα είναι, διαχρονικά, άστοχη για δυο διαφορετικές καταστάσεις που βιώνουν οι προπονητές.
Στο ίδιο «καλούπι» δημιουργίας «δικού» του προπονητή από τον σύλλογο, αλλά και πλήρους ανταπόκρισης του στο «μεγάλωμα» του μεγέθους του συλλόγου, μπήκε και ο Μάκης Γιατράς, πριν από οκτώ χρόνια. Από τις τοπικές κατηγορίες της ΕΣΚΑΗ μέχρι την προημιτελική φάση του BCL. Προήγαγε τον Προμηθέα από την Γ’ Εθνική, ανέβηκε ως «τρένο» όλες τις κατηγορίες, έφτασε στον τελικό του πρωταθλήματος της Βasket League, σε δυο συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου και στην κατάκτηση του Σούπερ Καπ.
Είναι βέβαιο ότι η οικονομική τροφοδότηση του Προμηθέα από τον Βαγγέλη Λιόλιο, ήταν το απαραίτητο «καύσιμο» για την «εκτόξευση» του Προμηθέα και την καταξίωση του στο ελληνικό μπάσκετ. Είναι, όμως, εξίσου βέβαιο ότι με τον Μάκη Γιατρά στην θέση του πρώτου προπονητή, τα χρήματα του…καφέ, δεν πετάχτηκαν στον αχαϊκό κόλπο και στο λιμάνι της Πάτρας. Και είναι χαρακτηριστικό της εξαργύρωσης αυτής της οικονομικής επένδυσης, ότι μόνο μια σεζόν (2016-2017), ο Γιατράς έφυγε από τον πάγκο και πήγε στα γραφεία του Προμηθέα, έχοντας την θέση του τεχνικού διευθυντή και επανήλθε δριμύτερος για να οδηγήσει την ομάδα σε ψηλότερες κορυφές.
Ποια είναι η διτή ειδοποιός διαφορά του Γιατρά από τον Δενδρινό και τον Πεδουλάκη;
Πολύ απλά, ό,τι ο Προμηθέας είναι ομάδα που προέρχεται από την περιφέρεια του ελληνικού μπάσκετ και παράλληλα, στην Πάτρα, έπρεπε να «προσπεράσει» την ιστορία, την δόξα και την καταξίωση του εμβληματικού και ταυτισμένου με τον φίλαθλο κόσμο της Πάτρας, Απόλλωνα. Δηλαδή, ο Προμηθέας, άρχιζε από το μείον 2, αυτή την πορεία που διέγραψε τα 9 τελευταία χρόνια. Γιατί, στον διαχρονικό «υδροκεφαλισμό» του ελληνικού μπάσκετ, ακόμα και μια αθηναϊκή γειτονιά έχει καλύτερες προδιαγραφές ανάδειξης της ομάδας-συμβόλου του, από μια πόλη της περιφέρειας, ακόμα κι αν αυτή είναι η τρίτη μεγαλύτερη της χώρας.
Στην σκέψη του Μάκη Γιατρά, η οικειοθελής αποχώρηση είχε «κλειδώσει» τους δυο τελευταίους μήνες. Ο κύκλος της προσφοράς του και της ανταποδοτικότητας στα πολλά που του προσφέρθηκαν για να εξαργυρώνει τα παχυλά συμβόλαια των παικτών σε επιτυχίες, έχει κλείσει.
«Όλα τα ωραία δεν διαρκούν για πάντα…» είχε πει σε επιστήθιο φίλο του στην Πάτρα, ύστερα από μια απρόσμενη ήττα. Και μεταγραφές σπουδαίων Αμερικάνων παικτών από το ΝΒΑ, έγιναν από τον Προμηθέα και το μπάτζετ έφτασε-αν δεν ξεπέρασε το 1 εκ. ευρώ- και ο Γιατράς που είναι κανονικός προπονητής, τα διαχειρίστηκε σωστά. Κράτησε τον έλεγχο των αποδυτηρίων, κέρδισε τον σε αγωνιστικό σεβασμό των παικτών που προπονούσε και ειδικά των Αμερικάνων σταρ, όταν στην Ελλάδα, τον αποκαλούσαν «λαϊκό» και στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος, πρόπερσι, συγκρατήθηκε σε μια άκρως δημοσιογραφική απρέπεια, όταν ρωτήθηκε: «Είστε…προπονητής;». Και επειδή είναι ετοιμόλογος απάντησε: «Όχι, λέω ότι είμαι προπονητής».
Ο Προμηθέας στις «ημέρες και τα έργα» του Μάκη Γιατρά, έπαιξε θεαματικό μπάσκετ, κέρδισε δύσκολα αποτελέσματα, γνώρισε και άσχημες ήττες, αλλά το «ποτήρι» του απολογισμού, δεν είναι απλά, μισογεμάτο, αλλά κόντεψε θα έχει «ξεχειλίσει», αν υπήρχε και η κατάκτηση ενός τίτλου (πιθανότερο κυπέλλου) στο τέλος αυτής της πορείας.
Ο Γιατράς «έφτιαξε» το όνομα του στον Προμηθέα, αλλά δεν έγινε αλαζόνας, ούτε σταμάτησε να πατά στο παρκέ και να απομακρύνεται από την αφετηρία του. Είναι άγνωστο σε ποια ομάδα θα συνεχίσει ο Γιατράς, πως θα πορευτεί προπονητικά και αν θα πετύχει τα ίδια ή περισσότερα ή και λιγότερα.
Και αν η φιγούρα του, έγινε σημείο εξωαγωνιστικής κριτικής, λες και ο κοουτς συμμετείχε σε διαγωνισμό ανδρικών μοντέλων-προπονητών, το σημείο που αφήνει τον Προμηθέα, είναι ήδη, υψηλό για τον διάδοχο του. Ίσως και το pick της πατρινής ομάδας…
