Κανείς δεν αμφιβάλει ότι η υγεία θα πρέπει να μπαίνει πάντα πάνω απ’ όλα. Από την άλλη, όμως, πρέπει να δούμε και την πραγματικότητα. Αυτή που αναφέρει ότι ο αθλητισμός είναι από τους κλάδους που έχει χτυπηθεί σε μεγάλο βαθμό από τα μέτρα που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση του COVID-19.
Όταν λέω «αθλητισμός» εννοώ ερασιτεχνικός. Θα πρέπει να το διαχωρίσουμε αυτό το κομμάτι από τον επαγγελματικό. Είναι απαραίτητο και χρήσιμο.
Τα Εθνικά Πρωταθλήματα έβαλαν λουκέτο. Και μαζί τους οι ακαδημίες, οι υποδομές. Σταματούν οι αγώνες, οι προπονήσεις, τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβριο! Βεβαίως μπορούν όλοι να καταλάβουν ότι τον Δεκέμβριο (καλώς εχόντων των πραγμάτων) δεν θα πατήσουμε ένα κουμπί και θα μπούμε να παίξουμε. Βάλτε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών θα είναι εκτός προπονήσεων για ένα μήνα.
Τον Ιούνιο ο κ. Σταϊκούρας είχε ανακοινώσει ότι ο πρωθυπουργός είχε εγκρίνει ποσό 12 εκατομμυρίων ευρώ για τα ερασιτεχνικά σωματεία. Κάποια στιγμή θα πρέπει αυτά τα χρήματα να πάνε στα σωματεία. Θα πρέπει να τονωθεί ο αθλητισμός και το έργο που επιτελούν.
Γι’ αυτό ακριβώς διαχώρισα πριν το κομμάτι των ερασιτεχνικών από τα επαγγελματικά σωματεία. Το μπάσκετ, που είναι ο τομέας μου, ψυχορραγεί. Φαντάζομαι και άλλα ομαδικά αθλήματα. Και βέβαια γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι όσοι αναλαμβάνουν να «τρέξουν» ερασιτεχνικές ομάδες δεν το κάνουν για να κερδίσουν είτε χρήμα είτε προβολή. Χρήμα αποκλείεται, εδώ δεν κερδίζουν στο επαγγελματικό. Προβολή επίσης πάλι αποκλείεται, γιατί και να την έχουν εκτός από τη ματαιοδοξία (ορισμένων) δεν χρησιμεύει σε κάτι άλλο.
Απ’ αυτά τα σωματεία όμως θα ξεπεταχτούν οι μελλοντικοί αθλητές που θα στελεχώσουν τις υπερδυνάμεις και τις Εθνικές ομάδες. Σημαντικό αυτό… Ακόμα πιο σημαντικό όμως- θα μου επιτρέψετε- είναι και το ότι αυτές οι ομάδες, οι «μικρές», της «γειτονιάς» συγκεντρώνουν τα παιδιά γύρω από τον αθλητισμό.
Κι έτσι κοινωνικοποιούνται. Μαθαίνουν να γυμνάζονται αλλά και να καλλιεργούν άλλες αξίες: Της ομαδικότητας, της συνεργασίας, της σκληρής δουλειάς. Κι επειδή είναι μικρογραφία της κοινωνίας, μαθαίνουν και την αδικία, την οποία θα συναντήσουν σε πιο «σκληρές» καταστάσεις, όταν π.χ θα βγουν στην αγορά εργασίας. Μπορούν να σφυρηλατήσουν χαρακτήρα και να υπηρετήσουν αξίες σημαντικές για τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.
Όσοι ασχολούνται με τα παιδιά είναι οι «εργάτες» του μπάσκετ και του αθλητισμού. Είναι οι «δάσκαλοι». Και ο ιερός σκοπός που επιτελούν πρέπει να στηριχτεί. Από την Πολιτεία. Διότι ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Και θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις ομάδες εκείνες που απλώς… γουστάρουν απ’ όσες δημιουργούν οπαδούς της νίκης. Και όχι της ομάδας ή των σπορ.
Είναι χρέος επίσης όλων των συνδικαλιστικών φορέων (παικτών ή προπονητών) να ενωθούν, να συνεργαστούν, να παλέψουν. Να διεκδικήσουν. Να κρατήσουν ζωντανό το κύτταρο του αθλητισμού στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή, όσοι βρίσκονται στον αθλητισμό, από οποιονδήποτε ρόλο, οφείλουν να παλέψουν, όπως και όσο μπορούν. Τα ερασιτεχνικά σωματεία πρέπει να ζήσουν.
Φυσικά μιλάμε για διαφανείς διαδικασίες. Ξεκάθαρα. Σε πρώτη φάση όμως θα πρέπει να τονίσουμε ότι δυστυχώς ο αθλητισμός έχει «στιγματιστεί». Σε τέτοιο βαθμό ώστε, στο μπάσκετ τουλάχιστον, πολλοί νέοι αθλητές δεν πήγαν φέτος στις προπονήσεις. Ήταν ένας από τους λόγους που η Ομοσπονδία δεν έκανε υποχρεωτικό το να έχουν παιδικό τμήμα οι ομάδες ώστε να συμμετέχουν στο αντρικό πρωτάθλημα.
Τι θα λέγατε λοιπόν, κύριοι, να συνεργαστείτε; Αυτή τη στιγμή έχετε μπροστά σας όχι απλώς ευκαιρία αλλά χρέος.
Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης, sportime.gr
