Η Παναχαϊκή κατάφερε να κερδίσει με 1-0 τον Διαγόρα Ρόδου και δύο αγωνιστικές πριν την λήξη των Play Out της Super League 2, εξασφάλισε και μαθηματικά την παραμονή της στην κατηγορία.
Μια επιτυχία που έχει πρωταγωνιστές τον προπονητή Γιάννη Τάτση που άλλαξε την ομάδα προς το καλύτερο, τους ποδοσφαιριστές που πίστεψαν στον εαυτό τους και στην υποχρέωση να τα δώσουν όλα για αυτή την ιστορική φανέλα αλλά και τον κόσμο που ήταν εκεί στα δύσκολα και έδειξε πόσο αγαπάει αυτή την ομάδα. Οι χθεσινές στιγμές μετά το τέλος του αγώνα, για ακόμα μια φορά, δείχνουν το δέσιμο αυτής της ομάδας με τους φιλάθλους της και την υποχρέωση που δημιουργεί στους διοικούντες να την ανεβάσουν επίπεδο, ώστε ο κόσμος να την δει και πάλι στα “μεγάλα σαλόνια” του Ελληνικού ποδοσφαίρου, εκεί που αξίζει και πρέπει να βρίσκεται.
Στα Play Out η Παναχαϊκή και ο Γιάννης Τάτσης, έχουν πετύχει ένα μικρό “θαύμα”. Δεν ξέρω αν έχει κανείς αντιληφθεί ότι οι κοκκινόμαυροι ξεκίνησαν με 2 ήττες και 1 ισοπαλία την διαδικασία και έκτοτε μετρούν 5 συνεχόμενες νίκες (με μόλις 1 τέρμα παθητικό), μαζεύοντας συνολικά 16 βαθμούς σε 8 αγώνες και εξασφαλίζοντας την παραμονή τους, ισόβαθμοι μάλιστα με τον Διαγόρα στην 1η θέση της βαθμολογίας των μπαράζ.
Ποιος πίστευε ότι μετά την ήττα της πρεμιέρας στην Πάτρα από τον Γιούχτα αλλά και την βαριά ήττα της 2ης αγωνιστικής από τον Ολυμπιακό Β’, η Παναχαϊκή θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της και να κάνει την ολική ανατροπή για την παραμονή στην Super League 2. Και όμως, ο Γιάννης Τάτσης, οι ποδοσφαιριστές και οι φίλοι που πραγματικά στηρίζουν και αγαπάνε αυτόν τον σύλλογο, το πίστευαν και χθες όλοι μαζί έδωδαν την καλύτερη απάντηση και είναι αυτοί που αξίζουν τα πανηγύρια.
Πλέον όπως προαναφέραμε, είναι υποχρέωση της διοίκησης να κοιτάξει την επόμενη χρονιά με διαφορετικό μάτι και να μην επαναληφθούν τα λάθη της φετινής σεζόν. Η Παναχαϊκή υποχρεούται να πρωταγωνιστήσει και να ανέβει μετά από πολλά χρόνια στην Super League. Είναι υποχρέωση προς την ιστορία της ομάδας, προς την 3η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας αλλά προπάντων σε αυτόν τον φανταστικό “δικό” της κόσμο που έχει φτιάξει τα τελευταία χρόνια και που μαζί της ονειρεύεται να είναι στα “μεγάλα σαλόνια”.
