«Δεν μπορεί να υπάρχει πιο λυπηρό πράγμα στη ζωή, από το ταλέντο που πάει χαμένο», προειδοποιεί το γιο του ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, στην ταινία « Ιστορίες του Μπρόνξ».
Κάθε ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που χάνεται, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και μια ξεχωριστή ιστορία. Υπάρχουν διάφορες ιστορίες και διάφοροι λόγοι.
Την στιγμή που η Παναχαϊκή προσπαθεί να σταθεί και πάλι στα πόδια της με την παρουσία του Γιώργου Μπάρλου, οφείλει να κοιτάξει και την ομάδα Νέων.
Τι έχουν απογίνει αυτά τα παιδιά, αναρωτιέται κανείς;
Εγκλωβισμένοι σε έναν…. υπολογιστή την μισή τους μέρα, ενώ τα περισσότερα έχουν “ξενερώσει” τελείως και δίνουν βάση σε άλλες ασχολίες.
Υπάρχουν αυτή την στιγμή τουλάχιστον 15 παιδιά που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει στο ποδόσφαιρο.
Υπάρχει κάποιο πλάνο για αυτά τα παιδιά;
Ασχολείται κανείς μαζί τους;
Έχουν κάποιο προπονητικό πρόγραμμα – συντήρησης, όπως κάνουν μεγάλες ομάδες;
Έγιναν, απ’ ότι πληροφορήθηκα κάποιες ενέργειες για να δοθούν δανεικοί σε ομάδες της Γ’ Εθνικής, αλλά τελικώς δεν υπήρξε θετική έκβαση.
Μήπως, θα έπρεπε να δράσει η Παναχαϊκή σε πιο επαγγελματικό πλαίσιο και να προσπαθήσει έστω και την ύστατη αυτή στιγμή να παραχωρηθούν σε σωματεία της Αχαϊας ή και σε άλλους γειτονικούς νομούς ποδοσφαιριστές της ομάδας Νέων;
Καραπιπέρης, Τάχος, Διαμαντόπουλος, Ψυχράμης, Ντούνης, Ζαρνομήτρος, Θεοφανόπουλος, Ψαθογιαννάκης, Θεοφάνης, Θωμάς, Στασινόπουλος, Μικές, Μπάδας, Ταρνάρης, Γκίτσης, Θανόπουλος, Πετρόπουλος, Σακελλαρόπουλος, Γασπαρινάτος, και συγνώμη αν ξεχνάω κάποιον, είναι αυτή την στιγμή στον «αέρα».
Έχω παρατηρήσει, ότι κάποια από αυτά τα παιδιά προπονούνται μόνα τους σε Δημοτικά γήπεδα. Φοράνε τα ρούχα της Παναχαϊκής και σε πιάνει μια έντονη συναισθηματική φόρτιση, ότι ίσως υπάρχουν παιδιά που τιμάνε την ομάδα, ακόμα και με αυτό τον τρόπο. Θέλουν να παίξουν για αυτό το σήμα και για αυτή την φανέλα.
Αλλά, πως τους βοηθάει η ίδια η ομάδα;
Το έχω ξαναγράψει προς τον Γιώργο Μπάρλο και τους συνεργάτες του.
Η νίκη μιας ομάδας φέρνει τεράστια ικανοποίηση.
Αλλά η αληθινή νίκη είναι, όταν οι νεαροί παίκτες της από την ακαδημία της ομάδας, επιδοκιμάζονται με μία θέση στην πρώτη ομάδα ή και όταν καλούνται να παίξουν με το εθνικό συγκρότημα της χώρας.
Πόση χαρά ένιωσε η Παναχαϊκή, όταν κατά το παρελθόν, κλήθηκαν παίκτες της στην Εθνική ομάδα, έστω και σε μικρότερη ηλικία;
Μην κοιτάτε το δέντρο, αλλά το δάσος.
Η Παναχαϊκή, ως η μεγαλύτερη δύναμη της Δυτικής Ελλάδος και μια από τις μεγάλες παραδοσιακές στην Ελλάδα, πρέπει να έχει εκπροσώπηση στις Μικρές Εθνικές.
Για να το πετύχει βέβαια, θα χρειαστεί πολύς κόπος και ένα συγκεκριμένο πλάνο που έχω αναλύσει κατά το παρελθόν.
Πρέπει να κλείσει ο κύκλος των χαμένων ταλέντων στην Παναχαϊκή. Και να ανοίξει μια νέα σελίδα σε αυτό το κομμάτι.
Νίκος Παπαστεφανάτος
